Friday, January 19, 2007

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΗ ...ΖΩΗ !




Δέν γράφω απόψε λόγια, γι' αυτό το βιντεοκλίπ...
Ίσως αύριο, γιατι τώρα είμαι συγκινημένος...
Posted by at

4 comments:

Kato Patissia said...

ΧΙΛΙΑ ΜΥΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ


Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μέρες της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ' αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά
Πότε παραμονεύοντας τον πόρφυρα
το μαύρο ψάρι έρχεται φεύγει
μικραίνουν οι κύκλοι του
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Ώρες ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινέυει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό

January 20, 2007 at 4:20 PM
Kato Patissia said...

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ..


Κυκλοφόρησε το 1972, επι Δικτατορίας, στον δίσκο «Ιθαγένεια» ( ΕΜΙ ).

Συνθέτης ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Τραγουδιστής ο Νίκος Ξυλούρης.

Στίχοι του Κ.Χ. Μύρη(φιλολογικό ψευδώνυμο του γνωστού φιλόλογου και τεχνοκριτικού Κώστα Γεωργουσόπουλου), στενού φίλου του συνθέτη.

January 20, 2007 at 4:41 PM
Kato Patissia said...

Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ
ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ


Μιά νύχτα με κάλεσε ένας φίλος απ’ τον στρατό, στο Θησείο. Πήγα δίχως όρεξη, και βρέθηκα ..σε μιά φοιτητοπαρέα απο κάπου 30-40 άτομα, καθισμένα αμφιθεατρικά στην είσοδο ενός μαγαζιού, δίπλα στο δρόμο.. Χειμώνας, και ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι που κάθονταν έξω, με την Ακρόπολη να λαμποκοπάει στο βάθος..

Ξαφνικά, ένας άντρας που καθόταν στο κέντρο του ημικύκλιου, έβγαλε μιά φλογέρα και άρχισε να παίζει. Γρήγορα, τό ‘ριξαν όλοι στο τραγούδι. Αντάρτικα! Ένιωσα άβολα, σχεδόν ποτέ μου δέν είχα τραγουδήσει σε παρέα..

Σιωπηλός, κοίταζα τον περίεργο άντρα με τη φλογέρα, να παίζει με πάθος, με όλη του την ψυχή.. Ήταν ένας ψηλέας, γεροδεμένος ξερακιανός άντρακλας, γύρω στα 60, μαυροντυμένος σάν Κρητικός, με μαύρο μπερέ και άσπρα γένεια.. Οι φοιτητές τον έβλεπαν σάν «θεό», και γρήγορα φτιάχτηκε ένα τέτοιο κλίμα, που ...ντρεπόμουνα που ΔΕΝ τραγουδούσα, και τελικά μπήκα δειλά-δειλά κι’ εγώ: «...Όταν συμβεί στα πέριξ, φωτιές να καίνε, πίνουν οι μάγκες αργιλέ!» βρέθηκα να τραγουδάω, και να το χαίρομαι, με όλη μου την ψυχή, για πρώτη μου φορά!!

Ο φίλος, ο Μιχάλης απο τη Λήμνο, με σύστησε στο τέλος στον μαυροντυμένο άντρα. Λεγότανε Τάκης Δραγουμάνος, είχε μαγαζί στο Μοναστηράκι.. Την άλλη μέρα βρεθήκαμε μεταξύ μας, και πιάσαμε μιά κουβέντα για την αρχαία Ελλάδα, δίπλα στον ηλεκτρικό.. Κάτι είπα, που δέν το θυμάμαι τώρα, κι’ απ’ αυτό ο Δραγουμάνος με συμπάθησε. Όλο τον χειμώνα εκείνο, σχεδόν κάθε τρείς μέρες ρίχναμε 4 φίλοι ξενύχτια με τον Δραγουμάνο, τραγουδώντας στην πλατεία του Θησείου.. Έμαθα, ότι ο «Τάκης» είχε παλιά δικό μαγαζί-στέκι και έπαιζε αντάρτικα, αλλα το έκλεισε επι δικτατορίας, άν θυμάμαι καλά.. Όμως, του άφησε μέσα του μιά ΑΓΑΠΗ για το Ελληνικό τραγούδι, που το ζούσε περισσότερο σάν Ιεροτελεστία, παρά σάν μουσική τέχνη ή οτιδήποτε άλλο... Σιχαινόταν αυτούς που ήθελαν «να εκτονωθούν» τραγουδώντας, τους έδιωχνε βίαια απο την παρέα, κι’ έλεγε πως το τραγούδι είναι ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, είναι ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, δέν είναι διασκέδαση!..

Πουθενά αλλού δέν ξανάκουσα τέτοια κουβέντα, απο τότε που ο Τάκης μας άφησε..
Και δέν τραγούδησα ποτέ ξανά, σε καμμία περίσταση.
Ο Δραγουμάνος μου έμαθε τον Ξυλούρη, ακόμα ακούω τα «..χίλια μύρια κύματα, μακρυά τ’ Αϊβαλί..!», που τραγουδούσα μαζί του χωρίς να πιστεύω την τύχη μου που ζούσα τέτοιες στιγμές, τις νύχτες, κάτω απ’ την Ακρόπολη...

Φεύγοντας, με άφησε με έναν λογαριασμό απλήρωτο στο χέρι. Μου έδωσε τόσα πολλά, και δέν του έδωσα σε αντάλλαγμα τίποτα...

Γράφω αυτό το σχόλιο εδώ, για να τιμήσω τη μνήμη του.
Όσοι τον ήξεραν, τον σέβονταν σάν να ήταν ο άρχοντας στο Μοναστηράκι...


--------------


Έγραψα αυτό το σχόλιο στο μπλόγκ του Νίκου Δήμου, το doncat.blogspot.com, στο πόστ «Οι Παλαιοί και οι Αρχαίοι», με θέμα φωτογραφίες απο το Μοναστηράκι. Το σχόλιό μου είναι κοντά στο τέλος, δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 19 Ιαν.2007, στις 11:55 τη νύχτα..

Αυτό το σχόλιο, εξηγεί και το ΓΙΑΤΙ με συγκινεί ιδιαίτερα, αυτό το τραγούδι...

January 20, 2007 at 4:48 PM
Kato Patissia said...

ΚΑΙ ...ΔΙΚΗ ΜΟΥ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ !!


Το τραγούδι δέν έχει καμμιά σχέση με το Αϊβαλί, το οποίο χρησιμοποιείται στον στίχο μεταφορικά, για να δηλώσει μιά επιθυμητή κοινωνία ( τη Δημοκρατία ίσως.. ) που είναι ακόμα «χίλια μύρια κύματα μακρυά» απο την Ελλάδα της Δικτατορίας του 1972..

«..παραμονεύοντας τον πόρφυρα..» είναι το κυνήγι των κομμουνιστών,
«..το μαύρο ψάρι..» είναι για να μήν πεί «το μαύρο ..πουλί !» ( της Δικτατορίας ) και το καταλάβει όλος ο κόσμος και τον κλείσουνε μέσα!
«..μικραίνουν οι κύκλοι του..» δηλαδή τελειώνουν τα χρόνια-κύκλοι της Δικτατορίας, όπου νάναι..

Στο τέλος του βιντεοκλίπ εικονίζεται ο πύργος της Αθήνας και το κομπρεσσέρ που σκάβει το μπετόν.. Το κομπρεσσέρ ήταν ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΗΧΟΣ εκείνης της εποχής, που γίνονταν παντού ΕΡΓΑ στην Αθήνα. Κάθε μονοκατοικία του ’60 έγινε πολυκατοικία εκείνα τα χρόνια, και η Αθήνα άλλαξε εντελώς. Αυτό το κομπρεσσέρ μου φαίνεται πως μπαίνει για να δηλώσει την ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ του τραγουδιού, απο την «πρόοδο» που γινότανε τότε στη χώρα. Είναι μία πρόοδος την οποία το τραγούδι τη «δείχνει» ουσιαστικά, για να περάσει το μήνυμα πως ότι κι’ άν γίνεται, ακόμα είναι μακρυά το ...Αϊβαλί ! Μιά πρόοδος στην τύχη δηλαδή, χωρίς όραμα και στόχο για μιά καλύτερη κοινωνία, όπως έλεγε η Αριστερά τότε..

--------

Τώρα, το άν εμείς σήμερα, με την εμπειρία του 2007 βλέπουμε με τα ίδια μάτια την πρόοδο εκείνη ως κάτι ψεύτικο, είναι ...συζητήσιμο!

Η Ελλάδα του 1972 ήτανε λιγότερο «καταναλωτική» απο σήμερα. Αλλα δέν είχε την ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ και τη ΔΙΑΛΥΣΗ τη σημερινή..

Και, η γνώμη μου είναι πως η σημερινή «Δημοκρατία» που κρατάει τον πολίτη ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ με την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, δέν είναι «πιό αθώα» απο την Δικτατορία των Συνταγματαρχών τότε, οι οποίοι περιθωριοποιούσαν ...μόνο τους Αριστερούς!

Το κομπρεσσέρ εκείνο, που τόσο είχε λοιδωρηθεί απο την Αριστερά, το βλέπω εγώ σήμερα ΜΕ ΔΕΟΣ !

Και θά ‘λεγα πως ΣΗΜΕΡΑ είναι «χίλια μύρια κύματα, μακρυά το Αϊβαλί..», αλλα ΠΟΙΟ «Αϊβαλί»!.. Το «Αϊβαλί» της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ εκείνης της εποχής!! Και δέν εννοώ εδώ ΜΟΝΟ την επταετία της Δικτατορίας, αλλα και τη δεκαετία του ’70, που έζησα μικρός και θυμάμαι τη διαφορά της απο το σήμερα..

Κι’ ας γυρίσει ο ..Κώστας Γεωργουσόπουλος, να μου πεί ότι έχω άδικο...

January 20, 2007 at 5:24 PM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)